اشترانکوه الپ ایران - فروشگاه کوچک

سفر به تونل برفی کوه های یخ زده اشترانکوه

تابستان که می شود دلبری هایش را به اوج می رساند، یا شاید حوالی این روزهای مردادی بشود با این زیبای خفته در دل آلپ ایران چشم در چشم شد.

برای دیدار با جاذبه برفی این روزهای تابستانی راهی جهت می شویم. برف و تابستان پارادوکسی است که گردشگران زیادی را از شهرهای مختلف به پای یخی اشترانکوه می کشاند. اشترانکوه حالا روزهای سرخوشی تابستانی را با چشمه های برفی اش به تماشا نشسته است.

بسته به وسیله نقلیه ای که انتخاب می کنی جهت از خرم آباد تا شهر ازنا را بین دو تا 4 ساعت می توانی طی کنی تا به شهر کوچک و البته خنک و صمیمی ازنا برسی. ما که همراه داریم با مینی بوس راهی جهت شده ایم و همین سقف زمان صرف شده را برایمان به ارمغان آورده است. شاید هم فرصتی است که غرق زیبایی جهت جاده شویم.

سفر به کوه های یخ زده اشترانکوه

سلام خنک آلپ ایران!

وقتی هوای دورود از پنجره ماشین در میزند و لابه لای صورت مسافران می چرخد متوجه می شوی که خنکی تابستان در دامنه های اشترانکوه حرف گزافی نبوده است، هر چه بیشتر به دامن سرسبز و برفی اش نزدیک تر می شوی سلام آلپ ایران خنک تر می شود و نگاه مردمانش گرم تر.

برای صبحانه توی یکی از پارک های شهر دورود بساط می کنیم، خنکی هوا به امکانات محدود و شلختگی پارک در می شود، کاش دستی از آستین همت متولیان بیرون بیاید و حالِ این پارک در جهت مسافران این جاده را بهتر کند.

حوالی ساعت 9 صبح است و کمی بالاتر از بساط صبحانه ما مرد ژولیده ای روی جایگاه پارک خواب هفت پادشاه را که نه ولی شاید خواب هفت گدا را ببیند، خوابی عمیق که حتی بالشت سفت و تلخ زیر سرش هم از شیرینی دم صبح آن نمی کاهد.

دوباره خود را به دست تکان های ماشین می سپاریم تا به شهر ازنا برسیم، شهر کوچکی که نظم در ساختار شهری و لبخند روی لب مردمانش حس خوب سفر را دوچندان می نماید، جهت جاده تونل برفی را سؤال می کنیم و دستی به گرمی جهت را با انگشتش کروکی می نماید و نشان می دهد.

آلپ ایران

خروشان و دلبرابتدای جهت فرعی تا روستای دره تخت و تونل برفی را صدای شرشر رودخانه ای نشان می دهد که بوی برف با خود به پایین دست آورده است، همان قدر زیبا، همان قدر خنک و همان قدر خروشان و دلبر.

دست رودخانه را که بگیری ما را به دامن اشترانکوه خواهد رساند، دست در دست چشمه های جوشان آلپ ایران به راه می افتیم تا به سرچشمه برفی آن برسیم. کنار جاده مردمان روستایی در حال برداشت محصول هستند، هرچه که هست و هر چه قدر که هست لبخند روستایی و دست تکان دادن هایشان هم خستگی آن ها را می کاهد و هم دل ما را از روزمرگی ها می تکاند.

باغات سرسبز و زمین های سبز سر، جاده را در آغوش گرفته اند، گاهی سایه درخت ها روی تن جاده دست می کشد و کمی از التهاب گرمای مردادماه کم می نماید. پنجره همچنان نسیم خنک تابستانی را هدایت و با آفتاب مردادماه مرافعه کرده و پیروزمندانه عرق تابستان را سرد می نماید.

به روستای دره تخت که می رسیم مغازه ها و خانه ها و ویلاها خودشان رد پای گردشگری را فریاد می زنند. هرجایی که مقصد مسافران باشد حتماً سروکله ویلاها و مغازه های رنگارنگ خوراکی و میوه پیدا می شود. راننده ترمز می نماید و با مرد روستایی جهت را چک می نماید تا مطمئن تر گاز دهد.

وارد جاده ای خاکی می شویم و ترمز و گازهای راننده خاک را بلند می نماید تا پنجره این بار سرفه کند. دست میزانا نشان می دهد که راه را درست می رویم، هر دفعه که بالا و پایین می شویم صدای مسافری که کمردرد دارد بلند می شود و زنی که سرش به سقف مینی بوس خورده به راننده تذکر می دهد؛ ولی جاده آسفالت نشده تونل برفی خودش شاید به بکری منطقه تا حدودی کمک کرده است تا عمده افرادی که راهی اینجا می شوند طبیعت گردان باشند.

آلپ ایران

جدال گرما و نسیمدروازه ای آهنی نشان می دهد که به ابتدای جهت تونل برفی رسیده ایم، ماشین را زیر سایه درختان پایین دست پارک می کنیم و پیاده می شویم. کمی استراحت از سفر مینی بوسی مان مسافران را مهیای قدم گذاشتن در جهت اصلی می نماید.

مرد راهنما می گوید کوله سبک بردارید، آب همراهتان باشید، کرم ضد آفتاب و کلاه و عینک آفتابی هم لازم است، کوله های درشت تر را نزد ماشین به امانت می گذاریم و سبک بار در امتداد جهت فنس هایی که آغاز را نشان می دهند به راه می افتیم.

راهنما می گوید دست کم یک ساعت پیاده روی داریم، آن هم در جهتی کوهستانی و سخت؛ این را می گوید که تکلیفمان روشن شود که قرار نیست رسیدن به دامن زیبای آلپ ایران آن قدرها هم آسان باشد.

اول جهت از ذوق قدم هایمان تند است و گاهی به دویدن هم می رسد، می خواهیم جلودار مسافران جهت باشیم و یادمان می رود همه انرژی مان را نباید همین جا خرج کنیم. هرچقدر پیش می رویم جهت سخت تر و گرما و نسیم مرافعه شان عمیق تر می شود.

پشت به آفتاب که می روی خورشید توانش را می گذارد که عرق ریزان به راه بیندازد، برمی گردی که چشم در چشمش شوی نسیم عرقت را خشک می نماید، به شوخی به هم سفرم می گویم: عجب کولر طبیعی دارد این مردادماه آلپ ایران.

تونل برفی

مقصد دور نیست

جهت سخت است و گاهی مجبوری در کنار دره ای نه چندان عمیق با وسواس پاهایت را جابجا کنی، یکی از مسافران پایش می گیرد و کمی سر می خورد تا دستِ کمک مسافر دیگری دوباره او را به جهت بازگرداند.

صدای رودخانه همچنان جهت را خوشایند کرده است، رودخانه ای که در ته دره خودش را به صخره ها و سنگ ها می کوبد تا نشاط بدهد و مسافران را دلگرم کند و بگوید پیش بروید که مقصد دور نیست.

در چند قسمت جهت مجبور می شویم که از رودخانه عبور کنیم، برای عبور از رودخانه جهتهای کم عمق را راهنما نشان می دهد و مسافران به آب می زنند، آن هم چه آبی!

پاهایی که حالا در طول جهت گرمی شان شده است وقتی به تن رودخانه سپرده می شوند به نقطه انجماد می رسند، همین قدر باورنکردنی! وقتی از رودخانه بیرون می زنی نوک انگشتانت را حس نمی کنی، انگار که سردترین ماه زمستان را بدون کفش روی یخ و برف ها قدم زده باشی.

سفر به کوه های یخ زده اشترانکوه

قله لبخند می زند

نزدیکی های قله که می شویم مرد راهنما انگشت اشاره اش را به سمت بالا نشانه می رود و می گوید: تکه های برف را می بینید، مقصد نزدیک است. به شوخی با خستگی زیادی که حاصل یک ساعت پیاده روی از گردنه های سخت است می گویم: به ما امید می دهی یا واقعاً قرار است به برف برسیم؟ مرد راهنما می خندد و من هم می خندم و قله هم به ما لبخند می زند.

نزدیکی های قله جهت صخره ای تر و سخت تر می شود، قرار است به جدال صخره و آب یخ رودخانه برویم، چشمه ها از دل کوه بیرون می آیند و برف آب شده را روی کوه و صخره می پاشد، پاهایمان آن قدر گرم و سرد شده که انگار ترک برداشته اند، بااین حال به امید رسیدن به مقصد نهایی بازهم به دل رودخانه می زنیم و پاهایمان دوباره یخی می شود و کفش هایمان پرآب.

صخره ها را یکی یکی با سختی کنار می زنیم تا دلبرجان رخ می نماید و چهره برفی اش را جلوه گر می نماید، بوی یخ و برف خودش را به ما می رساند و سلام می نماید، می گوید کمی جلوتر بیا تا برایت داستان سرمای تابستانی را تعریف کنم!

با تونل برفی چشم در چشم می شویم، دستی به دیوارهای برفی اش می کشیم و انگشتانمان را بعد ها می کنیم. از دیوارها و سقف تونل دانه های برف آب شده روی صورت و لباسمان می چکد، حس می کنی که در زمستانی ترین روز زمستان پالتو لازم شده ای، به همان میزان سرد و به همان میزان نمناک.

تونل برفی

حکایت تب و لرز تابستانی

برخی از مسافران روی سقف تونل می فرایند و دره بالا را به پایان می رسانند، برخی هم راهی پایانی تونل می شوند، با گوشی هایی که چراغ قوه شان را روشن کرده اند جهت تاریک را پیش می فرایند، صدای مرد راهنما می آید که هشدار می دهد: خیلی عقب نروید، احتمال ریزش وجود دارد!

اینجا، در دامنه های برفی آلپ ایران، در تابستانی ترین روزهای تابستان، زمستانی ترین سفرمان را تجربه می کنیم. سوز سرمای تونل گاهی ما را می لرزاند، جهت و مقصد این جاذبه حکایت تب و لرز است، تب وتاب جهت را در سایه دیوارهای تونل برفی به لرز نشسته ایم!

یک بطری آبِ برف لطفا!

از یکی از قندیل های دیوارهای غار آب شرشر پایین می آید، گردشگری دهانش را زیر آب می گیرد و عطش می نشاند، بطری هایمان که خالی شده اند را از سرچشمه، پر از آب خنک و گوارای چشمه های اشترانکوه می کنیم تا در جهت برگشت به کارمان بیاید. اشترانکوه تعارف می زند: بفرمایید آب معدنی طبیعی!

یک ساعتی همین حوالی پرسه می زنیم و تونل را ورانداز می کنیم، عده ای عکس می گیرند، عده ای جیغ و فریادشان را داخل تونل رها می کنند و مرد گردشگری کمی پایین تر در کنار صخره ای بساط املت به پا کرده است!

بالای سر تونل روی صخره ای گردشگران را به تماشا می نشینم، به جهت برگشت که فکر می کنم خستگی برایم دست تکان می دهد، به تونل که چشم می اندازم غصه سختی جهت پر می کشد.

همین طور که نگاهمان به آدم ها گره خورده، زن میان سالی برای بالا آمدن از صخره کناری کمک می طلبد و دستمان را به سمت خودش می کشاند. خستگی جهت رفت را کنار تونل برفی به در می کنیم، مرد راهنما سوت می زند که همه جمع شوند و عکس یادگاری بگیرند.

جهتی تا قلب یخی آلپ ایران

ماجرای دیدار دلبر تابستانی آلپ ایران رو به اتمام است و باید از تونل برفی خداحافظی کنیم، دوباره پاهایمان را به رودخانه سرد می سپاریم و از صخره ها پایین می رویم، هم سفرم می گوید قرار بعدی دیدار گهر نگین آلپ ایران، دریاچه ای که برای خودش شهرتی جهانی دست وپا کرده است. مردی با لهجه جنوبی پشت سر ماست، خودش را وسط می اندازد و می گوید اگر بخواهیم امروز راهی گهر شویم جهت کدام است... آلپ ایران آن قدر دلبرانه مسافران را گرفتار کرده که به این زودی ها دل نمی کنند.

روز از نیمه های ظهر هم گذشته است و باید زیر آفتاب مردادی ترین فصل تابستان جهت برگشت را از همان صخره های سخت دنبال کنیم، هرچقدر از نگاه برفی اشترانکوه دور می شویم خورشید به ما سخت تر می گیرد، حسن برگشتمان این است که حالا کولر طبیعی اشترانکوه از پشت سر خنکایش را برای بدرقه فرستاده است.

حوالی ساعت 14 به پایین قله و ابتدای جهت برمی گردیم، بوی کباب کمی گرسنگی و خستگی مان را التیام می بخشد! زیر سایه درختان و با آهنگ زیبای رودخانه دلی از عزا درمی آوردیم! مرد راهنما بشقاب های غذا را دست به دست می نماید و همان وسط ناهار می گوید تا ساعت 17 ماجرایتان را با این سفر تمام کنید که قرار است همان حوالی برگردیم.

صدای سرخوشانه پسربچه ای که لاک پشت رودخانه ای را به بازی گرفته با نسیم خنک مردادماه و سایه درختان افرا یکی می شود، چشم هایم را می بندم و نجوای اشترانکوه را می شنوم که برای مسافرانش از خنکای روزهای تابستان می گوید...کوله بار که برداری جهت را نشانت می دهد...جهتی تا قلب یخی آلپ ایران.

منبع: سایت سیمرغ

منبع: راسخون