اگر اینستاگرام، توییتر و فیس بوک ایرانی بودند، امنیت قلمرو سایبری آمریکا، به چه قیمت تامین می گردد؟ - فروشگاه کوچک

گروه ارتباطات و فناوری اطلاعات خبرنگاران؛ در ایران، عضویت در شبکه های اجتماعی بدون محدودیت است و برای عضویت در شبکه های اجتماعی خارجی هم بدون دردسر امکان پذیر است؛ مگر اینکه آن شبکه فیلتر باشد.

ایرانی ها بدون احتیاج به احراز هویت در پلت فرم های خارجی و آمریکایی مثل اینستاگرام، فیس بوک و توئیتر عضو می شوند و برای این کار قید و شرطی هم ندارند. اما آیا در خود آمریکا همه بدون محدودیت، بدون شرط و بدون حداقل احراز هویت در این شبکه ها عضو می شوند؟

آیا اینکه بشنویم در آمریکا به بعضی از شهروندان اجازه دسترسی به این شبکه ها داده نمی گردد، باور پذیر است؟

اگر بدانیم که حاکمیت در آمریکا می تواند هر زمان که تشخیص داد دسترسی یک کاربر به شبکه ای، ولو با تعداد کاربران میلیونی، را قطع کند، این گفته را باور می کنیم؟

باید بدانیم که آمریکا در زمینه حفظ قلمرو سایبری کشورش، جدی است و برای تحقق این هدف، از ابزارهای متعددی استفاده می نماید.

اما چرا آمریکا تا این حد به قلمرو سایبری کشورش متعهد است و پیرو آن به زیست مجازی شهروندانش هم اهمیت می دهد؟

داخل قلمرو مرز سایبری آمریکا چه می گذرد؟

آمریکا برای حفظ امنیت و آسایش شهروندانش در فضای مجازی، اقدامات و دستورالعمل های دقیقی دارد.

برای مثال، در این کشور برای ایجاد دسترسی به پیغام رسان ها و شبکه های اجتماعی مانند اینستاگرام و تلگرام بیش از 40 مورد پروتکل اجرایی وجود دارد که کاربر باید آن ها را رعایت کند، یکی از این محدودیت ها عدم امکان دسترسی افراد دیپورت شده از آمریکا یا افرادی که اعتبار گذرنامۀ آن ها کم تر از یکسال است به این شبکه های مجازی است.

در آمریکا برای ایجاد دسترسی به پیغام رسان ها و شبکه های اجتماعی مانند اینستاگرام و تلگرام بیش از 40 مورد پروتکل اجرایی وجود دارد که کاربر باید آن ها را رعایت کند.

در کشوری مانند ایالات متحده، هیچ شخصی نمی تواند، پیش از دریافت پروانۀ فعالیت الکترونیکی یک میلیون دنبال نماینده در اینستاگرام، تلگرام یا در هر شبکۀ اجتماعی دیگری داشته باشد.

پروانۀ الکترونیکی فعالیت، هنگام نصب برنامه از کاربر دریافت می گردد، وقتی کاربر در زمان نصب دکمۀ قبول دارم را می فشرد، در حقیقت آن را پذیرفته است، هر زمان دولت فدرال به این جمع بندی رسید که فعالیت های او خلاف موازین قانونی، سیاسی، اجتماعی و اخلاقی این کشور است، بدون هیچ مسئله ای او را بایکوت می نماید.

همچنین در آمریکا، کاربرانی که قصد استفاده از شبکه ها و پیغام رسان های اجتماعی را دارند، باید فاقد هرگونه سوء سابقۀ قضایی در حوزۀ جرائم سایبری باشند. اگر فردی سابقۀ محکومیت در مورد جرائم فضای مجازی داشته باشد، حاکمیت خدماتی به او ارائه نخواهد داد، به طور کل قوانین استفاده از این ابزارها در ایالات متحده، از جمله قانون مسئولیت مدنی ناشی از عضویت در شبکه های اجتماعی به حدی گسترده است که برای بسیاری از کاربران استفاده از امکانات آن در اولویت قرار ندارد.

هر فردی که در آمریکا از این بستر استفاده می نماید، پیش از ورود به شبکه ها و پیغام رسان های اجتماعی پذیرفته است که مسئولیت جزائی و مدنی تمام فعالیت اش متوجه خود او است، استثنایی هم برای شمول دایرۀ قانون وجود ندارد؛ حتی سلبریتی ها ملزم هستند که نقشۀ سایبری این کشور را محترم بشمارند. این نکتۀ حتی درباره سخنرانی های مجازی و حقیقی هم صدق می نماید.

کاربران آمریکایی که قصد استفاده از شبکه ها و پیغام رسان های اجتماعی را دارند، باید هیچ سوء سابقۀ قضایی در حوزۀ جرائم سایبری نداشته باشند

آمریکا سختگیری هایی زیادی روی زیست سایبری شهروندان خود دارد، اما آیا این کشور این حساسیت را درباره کاربران محصولات اینترنتی آمریکایی در جغرافیای سایبری دیگر کشورها هم دارد؟

پاسخ این سوال قطعا خیر است؛ زیرا اغلب کشورهای پیشرفته جهان تعریفی به نام مرز سایبری دارند و اجازه ورود به هر غریبه ای را به محدوده تحت قلمرو خود نمی دهند.

موافقان بعضی پلتفرم های خارجی در ایران، آنها را به مجمع نخبگانی جهانی تشبیه می نمایند

اگر اینستاگرام، توئیتر و فیس بوک خارج از قلمرو سایبری آمریکا بود

اغلب پلتفرم های خارجی به رایگان در اختیار کاربران دیگر کشورها از جمله ایران قرار دارند.

یعنی یک پلتفرمی باوجود پشت سر گذاشتن سال ها فراز و نشیب، سختی و مسائل در راه پیروز شدن در بازار رقابتی، محصولات خود را به رایگان در اختیار دیگر کشورها می گذارد.

عضویت در بعضی از شبکه اجتماعی برای بعضی آمریکایی ها ممنوع اما برای همه ایرانی ها آزاد است

اینکه پشت پرده این اقدام، جلب رضایت کاربران یا استفاده های آشکار و پنهان از آنها در جهت پیروزیت است، مورد صحبت این بحث نیست، اما نتیجه نهایی این است که این پلتفرم هایی که به همه گیری و اقبال جهانی می رسند، 2 فضای فکری را باز می نمایند.

بعضی به این پلتفرم های خارجی، عناوینی مانند مجمع نخبگانی می دهند و فارغ از اینکه خواستگاه پلتفرم چیست، فعالیت آن را در جغرافیای سایبری کشور مجاز و حتی لازم می دانند و بعضی هم در مقابل مخالف هر نوع فعالیت آنها هستند. اما حتی درست یا غلط بودن هر یک از این اندیشه ها هم موضوع بحث ما نیست.

اکنون فقط می خواهیم با طرح یک پرسش، مقایسه ای را مطرح کنیم. اینکه آیا نهادهای ناظر سایبری در کشورهای اروپایی یا آمریکایی به هر کشوری که در تضاد منافع و تقابل اندیشه با آنها است، اجازه می دادند که با فراوری و راه اندازی یک پلتفرم از جمله پیغام رسان یا شبکۀ اجتماعی وارد مرزهای جغرافیای سایبری آن ها گردد و تا این حد کاربر بگیرد و اختیار عمل را در دست داشته باشد؟ یعنی برای مثال اگر اینستاگرام، توئیتر و فیس بوک ایرانی بودند، امکان فعالیت در این سطح را در امریکا یا اروپا داشتند؟

اگر اینستاگرام، توئیتر و فیس بوک ایرانی بودند، آمریکایی ها یا اروپایی ها به یک پلتفرم ایرانی اجازه فعالیت در این سطح را در کشورشان می دادند؟

نمونه های نزدیک به مشابهی را در این باره داشته ایم. وقتی پخش شبکۀ تلویزیونی پرس تی وی متوقف شد، به نظر رسید که گفتمانی غیر از پارادایم فکری معین شده در فضای بعضی از کشورها عملا مقدور نیست.

همچنین، ترامپ رئیس جمهور وقت آمریکا دعوایی حقوقی علیه شبکه اجتماعی پرطرفدار تیک تاک به انداخت تا فعالیت این پلتفرم در جهت رشد چینی را در بازار عظیم آمریکا، متوقف کند. او در این کارزار پیروز شد و برای مدت ها فعالیت این شبکه در آمریکا ممنوع شد.

3 سال پیش مرضیه هاشمی، مجری شبکه پرس تی وی در سفر به آمریکا بازداشت شد

آنهایی که برای خود مرز سایبری در اینترنت معین کردند

اما همه جهان هم تحت یک حاکمیت اینترنت یا به اصطلاح حاکمیت اینترنت آمریکا نیست. بعضی کشورها چاره ای اندیشیده اند.

مرزهای جغرافیایی کشورها در همه جهان پذیرفته شده است و برای مثال حتی شرکت های هواپیمایی برای عبور از مرز هوایی کشورها، عوارض پرداخت می نمایند و این امر هم در جهان پذیرفته شده است.

بعضی کشورها مشابه این رویه را درباره مرزهای سایبری خود اعمال نموده اند؛ یعنی شرکت های خارجی ارائه دهندۀ خدمات فضای مجازی را ملزم نموده اند که علاوه بر رعایت قوانین داخلی آنها، برای استفاده از این فضا به آنها عوارض پرداخت نمایند.

اتفاقا، ایالات متحده آمریکا از جمله کشورهایی است که حدود مرزهای دیجیتال خود را تعیین نموده است و کوشش می نماید تا اجازه تعدی به آن را به کشوری ندهند. کشور چین هم یکی دیگر از این کشورها است که اتفاقا با آمریکا در این باره معاهدات دقیق و سخت گیرانه ای را دارد.

چین هم مثل آمریکا، شبکۀ ملی وب خود را گسترش داده است. به طوری که هم اکنون دو اصطلاح اینترنت آمریکایی و اینترنت چینی در ادبیات فضای مجازی جهان باب شده است.

چین به شرطی اجازه دسترسی شهروندانش به داده های کشورهای دیگر را می دهد که در مورد تبادل آن اطلاعات، قرارداد همکاری مشترک بین دو طرف وجود داشته باشد

چین به شرطی داده های آمریکایی را در اینترنت ملی خود به اشتراک می گذارد که در وهلۀ اول مطابق با موازین قانونی این کشور باشد و در وهلۀ بعد در مورد تبادل آن اطلاعات، قرارداد همکاری مشترک بین چین و آمریکا وجود داشته باشد.

چین در معین و رعایت مرز سایبری خود به قدری جدی است که حتی ارائه اطلاعات علمی و دانشگاهی خود به دیگر کشورها را هم منوط به دریافت داده های علمی متقابل از کشور طرف قرارداد می نماید.

چین در زمینه افزایش سرعت اینترنت از کشورهای پیشرفته در جهان محسوب می گردد

انتهای پیغام/