تجربه دورکاری در دو سال گذشته؛ کارمندان راضی، مدیران ناراضی

به گزارش فروشگاه کوچک، تهران (پانا) - دورکاری حالا واژه آشنایی برای ماست. خیلی ها که تا قبل به آن فکر هم ننموده بودند، حالا از نزدیک با این شرایط آشنا شده و آن را لمس نموده اند، البته قبل از پاندمی هم زمزمه هایی از فراهم کردن شرایط دورکاری در بعضی اداره ها و سازمان هایی که امکان آن وجود داشت شنیده می شد اما کرونا شرایطی را به وجود آورد که خیلی ها ناچار شدند بدون برنامه ریزی قبلی و در حالی که زیرساخت های لازم برای دورکاری مهیا نبود، دورکار شوند.

تجربه دورکاری در دو سال گذشته؛ کارمندان راضی، مدیران ناراضی

به گزارش ایران، بعضی ماه های زیادی از این دو سال را دور کار بوده اند و بعضی حتی یک روز هم دورکاری ننموده اند به علت اینکه شرایط کارشان طوری نبود که بتوانند دورکار شوند.

حتی این روزها هم با اینکه به نظر می رسد همه به سر کارشان برگشته اند، عده ای هنوز دورکار هستند. بعضی شرکت ها و سازمان ها همچنان با یک سوم یا دو سوم نیروها به صورت حضوری کار می نمایند و بقیه از منزل کارشان را انجام می دهند.

ما حالا تجربه دورکاری را پشت سر گذاشته ایم و همین تجربه می تواند چشم اندازی از آینده برای ما ایجاد کند؛ اینکه آیا اگر شرایط پاندمی از بین برود باز هم دوست داریم به دورکاری ادامه دهیم؟ چه شرایطی باعث می گردد دورکاری را ترجیح دهیم یا برعکس چه عاملی سبب می گردد دیگر هرگز سراغ دورکاری نرویم؟ برای دانستن اینکه چنین تجربه ای تا چه حد مفید بوده و آیا می تواند در آینده ادامه داشته باشد یا خیر با چند نفر از مدیران شاغل در بعضی شرکت ها صحبت نموده ام که در این مدت شرایط دورکاری را بهتر از دیگران لمس نموده و با آن روبرو بوده اند.

منصور صدیقی، مدیر میانی در یک شرکت نفتی این طور می گوید: ابتدا باید یادآور شوم که حتی در شرایط دورکاری کامل یک هسته مرکزی شامل مدیران ارشد و مدیران میانی باید سر کار حاضر باشند و حضور کامل پیدا نمایند یا حداقل یک روز در میان بیایند و همواره آنکال باشند تا خروجی سازمان را تصویب نمایند. در این شرایط هر کدام از مدیران باید انسجام لازم را در گروه زیرمجموعه خودشان ایجاد نمایند و نه تنها در گروه زیر مجموعه خودشان بلکه فصول مشترکی را که با سایر واحدها دارند باید حفظ نمایند و آن ارتباط را به شکل بهینه ادامه دهند. بر این اساس هرچه به لایه های پایین تر ورود می کنیم یعنی از مدیران به کارمندان، بواسطه کاهش ارتباط و عدم ارتباط چشمی و حسی که قبلاً به شکل حضوری وجود داشته، راندمان کار در لایه های پایین تر به طور طبیعی کاهش پیدا می نماید، البته نمی خواهم بگویم در شرایط دورکاری کارمندان تنبل تر می شوند بلکه این فرایند یک فرایند غریزی و سخت است که بگردد یک عامل محکمی را برای جلوگیری از کاهش راندمان پیدا کرد. طبیعتاً برای جلوگیری از کاهش راندمان باید از ابزارهایی استفاده گردد که بخشی از این ابزارها از دو سال گذشته که این بیماری وجود داشته ایجاد شده است. سازمان ها خودشان هم هزینه نموده اند و در بخش های آی تی خیلی پیشرفت حاصل شده است. پلتفرم هایی ایجاد شده که یا به شکل داخلی یا در بستر های عمومی وجود دارد و کار را به این شکل راحت تر نموده است. سرویس های گوگل و اسکایپ و سرویس های دیگری که خود سازمان ها به صورت داخلی برای خودشان ایجاد نموده اند، ابزارهای بسیار مهمی برای ارتباط سازنده هستند. تمام جلسات ما در این مدت در همین فضا برگزار گردید و در واقع آن تماس چشمی که تا قبل بین اعضای سازمان وجود داشته حالا باید به این شکل حفظ گردد و در نهایت فرایند به طوری راهنمایی گردد که راندمان تیمی به سطحی مطلوب برسد.

امین مهرورز، مدیر یک شرکت دیگر بعلاوه می گوید: در شرکت ما تعداد مأموریت های خارج از تهران تا قبل از کرونا زیاد بود. در شرایط پاندمی بعضی مأموریت های کاری که تا قبل خیلی ضروری بود لغو شد. طبیعتاً اینکه یک فرد بخواهد سفری به شهرهای دیگر داشته باشد به شکل حضوری امکان نداشت خصوصاً در زمان هایی که شهرها قرمز بودند. این مشکل با نصب دوربین هایی در کارخانه های مختلف که محل مأموریت کارمندان ما بود حل شد. در واقع به جای اینکه فرد سوار هواپیما یا ماشین گردد و ریسک سفر را بپذیرد، می تواند به وسیله آن دوربین ها فرایند را ببیند. در واقع این فرایند با نصب چند دوربین در کنترل است و در پلتفرم های دیگر هم می گردد قراردادها را به انتها رساند. این کار بالطبع هزینه هایی هم از شرکت کم می نماید و این هزینه ذخیره می گردد. وقتی به علت حذف سفرها چه شهری و چه بین شهری، هزینه سفرها ذخیره گردد، طبعاً در جای دیگر صرف می گردد و به مصارف مهمی می رسد. ضمناً زمانی که فرد دائم در حال سفر نباشد می تواند در جلسات بیشتری به صورت مجازی شرکت کند که این بسیار کارساز است.

البته دورکاری همه اش حسن نیست. بعضی مدیران دل خوشی از این شرایط ندارند، مثل علی اصغر ستاری که در ادامه گفته های او را می خوانیم: اگر بخواهم راجع به فرایند مجموعه خودمان در زمان دورکاری صحبت کنم باید بگویم که شرایط دورکاری از نظر من به اسم یک مدیر میانی اصلاً مطلوب نیست و راندمان کار را پایین می آورد. ممکن است این امر از نظر کارمندان مطلوب باشد اما یک مدیر باید ارتباط مؤثر با کارمندان برقرار کند و به بالادستی ها پاسخ دهد و تماس های متعددی در این رابطه داشته باشد و انسجام میان بخشی را حفظ کند که قطعاً کار سختی است. کارمندان به علت اینکه می دانند این وظایف برعهده مدیر است از شرایط دورکاری طبعاً راضی هستند به خاطر اینکه مسئولیت هایشان کمتر می گردد و حتی از وقت دورکاری برای امور شخصی خود استفاده می نمایند. بارها با کارمندانم تماس گرفته ام و متوجه شده ام در سفر دنبال کارهای شخصی خودشان بوده اند در صورتی که زمان دورکاری باید گوش به زنگ باشند چون سر کار هستند. در نهایت این امر راندمان کار را پایین می آورد و بار بیشتری را بر دوش مدیران می اندازد. با این تمرینی که در مدت دو سال گذشته روی دورکاری اجرا شده، شاید بگردد گفت در شرایط اضطراری می گردد از یک سازمان به شکل دورکاری خروجی گرفت. مثلاً فرد در زمان مرخصی استعلاجی یا استحقاقی می تواند روزی یکی دو ساعت کار کند و در این صورت دست مدیر هم برای مرخصی دادن باز تر است و اگر پیش تر از این، به هیچ اسم با مرخصی چند هفته ای موافقت نمی کرد، در صورتی که کارمند کارش را انجام دهد می تواند با این امر موافقت کند، البته این کار هم به شکل مقطعی جواب می دهد و نمی گردد برای مدت طولانی دورکار بود. ضمناً نباید این نکته مهم را هم فراموش کنیم که بازدهی دورکاری بشدت متأثر از نوع فعالیت سازمان و افرادش است چون در سازمان هایی که کار یدی دارند طبیعتاً دورکاری چندان مفهومی ندارد و گزینه قابل استفاده ای نیست. نکته دیگر این است که در شرایط دورکاری باید عدالت رعایت گردد و تنها عده ای از کارمندان از مزایای آن برخوردار نشوند.

منبع: خبرگزاری پانا
انتشار: 28 مهر 1400 بروزرسانی: 28 مهر 1400 گردآورنده: foroshgahak.ir شناسه مطلب: 1907

به "تجربه دورکاری در دو سال گذشته؛ کارمندان راضی، مدیران ناراضی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "تجربه دورکاری در دو سال گذشته؛ کارمندان راضی، مدیران ناراضی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید