ژان میشل ژار و اکسیژنی که به برنامه های دهه شصت تلویزیون ما داد! به مناسبت 72 سالگی او - فروشگاه کوچک

آلبوم اکسیژن او در سال 1976 انتشار یافت و آهنگساز 27 ساله آن را به شهرتی جهانی رساند. بسیاری از علاقه مندان موسیقی در ایران به یاد دارند که در دهه 60، قطعات این آلبوم در برنامه های علمی، سیاسی و ورزشی پخش شد و اصوات آن برای بسیاری از موسیقی دوستان ایرانی ناآشنا نیست.

سال ها بعد در دوره اوج محبوبیت کاست های موسیقی کلاسیک و پاپ در ایران، یعنی نیمه دوم دهه 70، کاست های او دیگر آزادانه و با ذکر نام او قطعات موسیقی به فروش می رسیدند.

ژان میشل ژار به گفته خودش بیشتر وقتش را بیشتر با ماشین ها گذرانده تا با آدم ها. منظور از ماشین، همۀ کامپیوترها و تجهیزات الکترونیکی است که بدون آن ها، موسیقی ژار ممکن نخواهد بود.

او از نخستین سال های جوانی مسحور موسیقی ماشینی شد. ژار در هجده نوزده سالگی شاگرد پیِر شِفر، شد.

ژار از همان سال های نخستین استعداد خاصی در کلنجار رفتن با نوارهای مغناطیسی و ماشین های سنگین و تنبل استودیوهای آن موقع داشت.

ژان میشل ژار از همان اوایل دهۀ 1970 با نخستین سینتی سایزرها آشنا شد و از آن پس ابزار الکترونیکی را هیچگاه کنار نگذاشت.

زمانی که ژان میشل ژار آلبوم اکسیژن را با استفاده از ادوات الکترونیکی ارائه کرد در واقع انقلابی در عرصه موسیقی به شمار می رفت. حالا اما امکانات فنی آن انقلاب موسیقیایی جزو کهنه ترین ادوات موسیقی امروز به حساب می آیند.

سه چهار دهه بعد وقتی او آثار قدیمی را در کنسرت ها دوباره اجرا می نماید، باز هم از همان سبک کار قدیمی استفاده می نماید. سازهای خود را کوک می نماید، سازهایی که با داشتن داشتن اجزای الکترونیک، به تغییر درجه حرارت و محیط نگهداری حساس هستند و این حساسیت می تواند به تغییر فرکانس اصوات خروجی منجر گردد.

او در اجراهایش نشان می دهد که غیبت کامپیوتر در صحنه موسیقی الکترونیک دهه 70 میلادی، تا چه حد باعث شده بود، اجراهای زنده با فعالیت فیزیکی مترادف باشند.

او در آخرین کنسرت هایش هم پرتحرک دیده می گردد؛ در حالی که دارد میان سازهای مختلف، دست هایش را تکان می دهد تا تونالیته صدا را که امروزه به راحتی توسط سینتی سایزرهای نرم افزاری شبیه سازی می شوند، با پیچاندن دکمه ها روی سینتی سایزر های آنالوگ تنظیم کند.