دورترین ساخته بشر صدای امواج پلاسمای میان ستاره ای را شنید

به گزارش فروشگاه کوچک، فضاپیمای وویجر 1 که مرزهای منظومه شمسی را پشت سر گذاشته و دورترین ساخته بشر است، پیروز شد صدای امواج پلاسمای میان ستاره ای را تشخیص دهد.

دورترین ساخته بشر صدای امواج پلاسمای میان ستاره ای را شنید

وویجر 1 یکی از دو فضاپیمای ناسا است که 44 سال پیش پرتاب شد و اکنون دورترین ساخته بشر در فضا محسوب می گردد. این فضاپیما هنوز کار می نماید و به سوی بی نهایت در حرکت است.

کاوشگر وویجر 1 (Voyager 1) مدت هاست که با گذر از لبه منظومه شمسی از میان منطقه توقف خورشیدی یا هلیوپاز (Heliopause) وارد محیط میان ستاره ای شده است. طبق تحقیقات منتشر شده دانشگاه کرنل (Cornell University) در نشریه Nature Astronomy ابزارهای این فضاپیما اکنون صدای یکنواخت گاز میان ستاره ای (امواج پلاسما) را شناسایی نموده اند.

پژوهشگران با آنالیز داده های فضاپیما که به آهستگی از بیش از 22.5 میلیارد کیلومتر دورتر فرستاده شده این انتشار پلاسمای میان ستاره ای (Interstellar Plasma) را کشف نموده اند؛ استلا کوچ اوکر (Stella Koch Ocker) دانشجوی دکترای دانشگاه کرنل در این زمینه گفت: این صدا بسیار ضعیف و یکنواخت است زیرا محدوده فرکانسی باریکی را دربر می گیرد. ما در حال شنیدن نجوای گاز میان ستاره ای هستیم.

به گفته اوکر این کار به دانشمندان امکان می دهد تا دریابند که برهم کنش محیط میان ستاره ای با خورشید چگونه است و هورسپهر یا هلیوسفر (Heliosphere) به اسم حباب محافظ منظومه شمسی چگونه به وسیله محیط میان ستاره ای شکل گرفته و تغییر نموده است.

فضاپیمای وویجر 1 در سپتامبر 1977 میلادی (شهریور 1356 خورشیدی) به فضا پرتاب شد و در سال 1979 میلادی (اسفند 1357) از کنار مشتری و سپس در اواخر 1980 (آبان 1359) از کنار زحل گذشت. این کاوشگر در آگوست 2012 (مرداد 1391) با سرعت 61 هزار کیلومتر بر ساعت از مرز هلیوپاز گذر کرد.

پس از ورود به فضای میان ستاره ای، سامانه امواج پلاسمای کاوشگر، آشفتگی های موجود در گاز این فضا را تشخیص داد. اما در میان این آشفتگی ها که ناشی از فعالیت متلاطم خورشید است، پژوهشگران یک امضای پایدار و پیوسته را کشف نموده اند که به وسیله بخش بسیار رقیق و تقریبا خلاء فضا فراوری می گردد.

جیمز کوردز (James Cordes) نویسنده اصلی این مقاله و استاد نجوم دانشگاه جورج فلدشتین گفت: محیط میان ستاره ای مانند یک باران آرام است و تشخیص طغیان خورشید، مانند این است که رعد و برق را در طوفان شناسایی کنیم و دوباره شاهد بارش آرام باشیم.

اوکر معتقد است که نسبت به آنچه دانشمندان قبلا تصور می کردند، فعالیت سطح پایین بیشتری در گاز میان ستاره ای وجود دارد که به پژوهشگران امکان می دهد تا توزیع فضایی پلاسما را هنگامی که به وسیله شراره های خورشیدی آشفته نمی گردد، ردیابی نمایند.

شامی چترجی (Shami Chatterjee) پژوهشگر دانشگاه کرنل در بیان اهمیت ردیابی مداوم چگالی فضای میان ستاره ای اعلام کرد: ما هرگز فرصتی برای ارزیابی آن نداشته ایم اما اکنون می دانیم که برای میزان گیری پلاسمای میان ستاره ای به رویداد گاه به گاه خورشید احتیاج نداریم و وویجر صرف نظر از فعالیت خورشیدی، جزئیاتی را درباره آن به ما می فرستد.

وویجر 1 زمین را در حالی ترک کرد که یک صفحه طلایی که به وسیله کمیته ای به سرپرستی کارل سیگن استاد دانشگاه کرنل در اواسط دهه 1970 ایجاد شده بود را به همراه داشت. طبق داده های آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) برای فرستادن سیگنال به زمین 22 وات به خود اختصاص داد. این کاوشگر تقریبا 70 کیلوبایت حافظه دارد و در شروع مأموریت نرخ انتقال داده های آن 21 کیلوبیت بر ثانیه بود. به علت مسافت بیش از 22.5 میلیارد کیلومتری، سرعت ارتباط از آن موقع به 160 بیت در ثانیه کاهش یافته است.

با جزئیاتی که فضاپیما به زمین می فرستد، اعلام می نماید هم اکنون در چه نوع محیطی شناور است. وویجر 1 بسیار دور است و پیوسته داده های تازه ای را مخابره می نماید. اما ناسا برنامه ای برای افزایش کاوش ها در این زمینه هم دارد و قرار است یک فضاپیمای تازه به محیط میان ستاره ای ارسال کند. فضاپیمایی که هم اکنون کاوشگر میان ستاره ای نام دارد و تا سال 2023 میلادی پرتاب خواهد شد.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از فضاپیمای وویجر 1 در فضای میان ستاره ای

Credit: NASA/AP

منبع: Phys.Org

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 31 تیر 1400 بروزرسانی: 31 تیر 1400 گردآورنده: foroshgahak.ir شناسه مطلب: 1797

به "دورترین ساخته بشر صدای امواج پلاسمای میان ستاره ای را شنید" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "دورترین ساخته بشر صدای امواج پلاسمای میان ستاره ای را شنید"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید