ستاره والیبال ایران: توهینی به کوبیاک نکرده ام، شجریان گوش می کنم - فروشگاه کوچک

لژیونر والیبال ایران در گفت وگویی با اشاره به اختلاف تمام نشدنی اش با کوبیاک گفت که هیچ وقت به خانواده کوبیاک توهین نکرده ام و او تاکید دارد آدمی نیست که بخواهد به کسی توهین کند.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپورت باکس لهستان، پوریا فیاضی بازیکن تیم والیبال ایران که در لیگ لهستان بازی می کند در صحبت هایی درباره اتفاقاتی که در بازی والیبال رخ می دهد، گفت: بعضی بازی ها واقعا مثل جنگ است و باید ببری تا زنده بمانی. هیجان و حساسیت بالایی در والیبال وجود دارد. من هم همیشه به دنبال کسب برد و قهرمانی هستم و به همین دلیل در طول بازی و بعد از آن رفتار بسیار جدی در زمین بازی دارم. در فوریه 2016 در بانک سرمایه بودم و تیم بعد از 3 باخت پیاپی با تیم خوب ارومیه بازی داشت و ما توانستیم در 3 ست برنده شویم و آخر بازی روی میز داوران کنار پریدم و بطری آب را روی خودم خالی کردم.

ملی پوش والیبال ایران یادآور شد: من دو وجهه متفاوت دارم. یکی در هنگام والیبال و دیگری زندگی عادی و این شاید به خاطر موسیقی است. قبل از بازی های والیبال موزیک های شاد گوش می دهم ولی در زندگی عادی و بعد از آن به آهنگ های محمدرضا شجریان (موسیقی ستنی ایرانی) علاقه مند هستم. هدفی که در والیبال دارم فقط سربلندی دخترم است. من بهترین بازیکن والیبال جهان نیستم ولی دوست دارم روزی دخترم به من افتخار کند و بگوید پدرم در تیم ملی و یکی از بهترین لیگ های جهان بازی کرد. من در ایران می توانستم بیشتر از لهستان پول در بیاورم ولی به خاطر سطح بالای لیگ لهستان این تصمیم را گرفتم.

دریافت کننده تیم ملی والیبال ایران در ادامه درباره دعوای تمام نشدنی خود با کوبیاک گفت: اگر این پرونده به دادگاه برود فقط بین من و کوبیاک است. من هیچ چیز بدی درباره خانواده کوبیاک به او نگفتم. من بازیکنی نیستم که توهین کند و می دانم در جنگ جهانی لهستان چقدر آسیب دید. در المپک 2016 نیز که بین او و بازیکنان والیبال ایران درگیری پیش آمد من نبودم و باز هم کوبیاک در میان بود. شاید او با همه بازیکنان ایرانی مشکل دارد.

لژیونر والیبال ایران در پایان درباره حضور زنان در ورزشگاه ها گفت: من خیلی خلاصه به این سوال جواب می دهم. من اگر ببینم مادرم و همسرم می توانند به ورزشگاه بروند فوق العاده خواهد بود و خیلی خشنود می شوم. این آرزوی من است که خانواده ام را در ورزشگاه ببینم و مطمئن هستم به زودی این اتفاق رخ می دهد.